Στις αρχές του 1990 είχα ξεκινήσει να ασχολούμαι με την οικολογική γεωργία. Ζούσα στη Θεσσαλονίκη και άρχισα να καλλιεργώ τον κήπο στο πατρικό μου στη Βαμβακούσα Σερρών. Στο ΚΤΕΛ Σερρών όπου έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στο χωριό μου ήταν μια κυρία που πουλούσε σπόρους. Η κ. Πολυξένη καθόταν με τα σακουλάκια της και πουλούσε σπόρους, από εκεί προμηθευόμουν σπόρους για τον κήπο μου. Οι σπόροι ήταν δικοί της και για χρόνια η κ. Πολυξένη ήταν η μέντορας μου στο θέμα των παραδοσιακών σπόρων.
Ένας από τους σπόρους που πήρα από την κ. Πολυξένη ήταν και ο σπόρος σέλινου. Ο κήπος στο χωριό είχε όλα τα χαρακτηριστικά για να ευδοκιμήσει το σέλινο, είχε πολύ υγρασία.
Ο κήπος εγκαταλείφτηκε για χρόνια, ξανά φτιάχτηκε, κ.λ.π. το σέλινο μόνο του συνεχίζει να φυτρώνει, να μεγαλώνει, να σποριάζει και φυτρώνει και να συνεχίζει την πορεία του.
Αυτό το σέλινο που εδώ και τριάντα χρόνια κοντά αυτό σπείρετε στον κήπο του πατρικού μου μετέφερα πρόσφατα στους κήπους του Πελίτι.
Είναι πλέον ένα από τα φυτά που θα λένε τη δική τους ιστορία σε όσους επισκέπτονται τους κήπους του Πελίτι.
Σπόρο σέλινου θα δώσουμε την επόμενη χρονιά, 2020-2021.
