Πολλή καλλιέργεια

Περιμένοντας στην Κωνσταντινούπολη να επιστρέψω στην Ελλάδα συνάντησα τον κ. Νίκο Καλογερόπουλο από την Αρχαία Ολυμπία που το τελευταίο διάστημα ζει στην Πόλη. Ο κ. Νίκος μου περιέγραψε τις εμπειρίες του από την αγροτική ζωή.

Εμείς καλλιεργούσαμε για το σπίτι παραδοσιακές ποικιλίες χωρίς να έχουν κάποιο ιδιαίτερο όνομα. Οι ντομάτες ήταν μεγαλόκαρδες και πολύ νόστιμες. Σαν βιομηχανική ντομάτα καλλιεργούσαμε την s58. Η   εταιρία «Κύκνος» μας έδινε το σπόρο για την καλλιέργεια, κάθε χρόνο οι αγρότες προμηθεύονταν το σπόρο από την εταιρία. Κάναμε το δικό μας φυτώριο και βάζαμε 30-40 στρέμματα. Φυτεύαμε σε αυλάκια και ποτίζαμε με νερό που περνάμε από τον Αμφιό ποταμό.

Αυτά γίνονται περίπου το 1974-1980, ο κ. Νίκος τότε ήταν 14 ετών η οικογένεια του όλη ήταν αγρότες και η μάνα και ο πατέρας.

«Είχαμε δικό μας τρακτέρ το 1973 το να έχεις τρακτέρ ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό. Είχα έναν ακόμη αδερφό αλλά με το που τελείωσε το σχολείο πήγε στην Αθήνα οπότε δεν έζησε την αγροτική ζωή. Οι γονείς τον «διώξανε» για τις σπουδές για ένα καλύτερο αύριο. Βέβαια τότε οι ώρες εργασίας ήταν από ήλιο σε ήλιο. Σηκωνόμασταν το πρωί πριν σηκωθεί ο ήλιο και επιστρέφαμε όταν έπεφτε ο ήλιο. Το φαγητό η μάνα μου το μαγείρευε από βραδύς και το παίρναμε το πρωί στο χωράφι. Ένας γείτονας είχε βάλει καρπούζι και κόβαμε και ήταν πολύ δροσερά.

Εμείς κάναμε εμπόριο καρπουζιού, καλλιεργούσαμε και φιστίκι αράπικο. Από το φιστίκι κρατούσαμε το σπόρο για την επόμενη χρονιά. Τις προάλλες που πήγα στη λαϊκή με τη γυναίκα μου είδα να πουλάνε σπόρους από φιστίκι αράπικο (αραχίδα). Για να επιβιώσεις τότε έπρεπε να κάνεις τρις καλλιέργειες, είχαμε τις ντομάτες, καρπούζια, φιστίκια και πορτοκάλια. Πορτοκαλιά είχαμε πολλά κοντά στα δεκαπέντε στρέμματα. Αν μια παραγωγή δεν πήγαινε καλά μας στήριζε η άλλη.

Αυτός ήταν ο παλιός τρόπος καλλιέργειας, πολλή καλλιέργεια. Ο πατέρας μου σταμάτησε να καλλιεργεί ντομάτες όταν άρχισαν να έρχονται σάλτσες από το εξωτερικό. Τότε τα εργοστάσια μας έβγαζαν φύρα 15% οπότε δεν μπορούσαμε πλέον να καλλιεργήσουμε. Οι ντομάτες μας ήταν πολύ καλές αλλά το εργοστάσιο έβγαζε φύρα συνέχεια.

Σήμερα οι έμποροι αγοράζουν το καλαμπόκι 17 λεπτά όταν το κόστος είναι 19 λεπτά. Οι παραγωγοί ζουν από τις επιδοτήσεις ή τα παρατάνε.

Παλιά ο αγρότης μπορούσε να ζήσει με 10 στρέμματα κλήρο μπορούσε έναν αγρότης μια τετραμελή οικογένεια άνετα να επιβιώσει. Κάνοντας κάποια μεροκάματα, και καλλιεργώντας τριφύλλι, καλαμπόκι, τα δικά του λαχανικά κ.λ.π. Σήμερα καλλιεργεί 100 στρέμματα και δεν βγαίνει. Βέβαια οι ανάγκες τότες ήταν περιορισμένες, σήμερα οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες αλλά και πάλη δεν μπορούν να επιβιώσουν οι αγρότες.

Για να επιβιώσουν οι αγρότες θα πρέπει να γίνουν κάποιοι συνεταιρικοί όχι με τα δεδομένα τα παλιά. Εκείνο το φαινόμενο των συνεταιρισμών ήταν η ατιμωρησία. Σήμερα έχουν αντικαταστήσει τους συνεταιρισμούς οι εταιρίες μεταποίησης. Αυτές οι εταιρίες συνδιαλέγονται κατευθείαν με τους αγρότες που είναι σκέτη εκμετάλλευση. Οι εταιρίες μπορεί να είναι μια μόνο μία ή ολιγοπώλιο και έτσι εξαναγκάζουν τον αγρότη να του πάρουν τη παραγωγή στην τιμή που θέλουν.

Πρόσφατα φέτος είχα κάνει μια δεκαετία μια αναδιάρθρωση πορτοκαλιών δεν πουλιώντουσαν τα σαγκουίνια και τα μέρλιν γιατί έπαιρναν παγοκολόνες από τη Βραζιλία. Φύτεψα μια πρώιμη και εμπορική ποικιλία, «Νιου Χωλλ» όταν πήγα σε μια εταιρία για να το πάρει μου είπε τιμή το κιλό 12 λεπτά, από τα οποία τα 3 λεπτά θα ήταν το κόστος μαζέματος. Τα δέντρα ήταν μικρά έβγαλα περίπου 6 τόνους από τα οποία μου είπαν 10% φύρα, μου έβγαλαν 600 κιλά ενώ τα πορτοκάλια ήταν πολύ καλά διαλεγμένα. Οπότε 5400 κιλά, οι κλούβες στις οποίες τα έβαζαν δεν τις γέμιζαν ως επάνω και ενώ ζυγίζουν 2 κιλά απόβαρο τις χρέωνε τρία κιλά μου έφαγαν άλλα 600 κιλά από τις κλούβες. Πήρα την εταιρία αφού μου βγάζετε φύρα 10% και δεν διατέθηκαν στην αγορά δώστε μου το χαρτί της άδειας καταστροφής, τέτοιο χαρτί δεν είχαν ποτέ. Απλά είναι κομπίνες των εταιριών για να ρουφάνε το αίμα του αγρότη όπως συνήθως.

Στην τσέπη μου κατέληξαν 500 ευρώ που δεν καλύπτουν ούτε το κόστος συντήρησης. Πάγιο και νερό 40ευρώ/στρέμμα αν υπολογίσουμε τα λιπάσματα, τον καταστροφέα τα 500 ευρώ δεν καλύπτουν ούτε το κόστος συντήρησης.

Η γνώμη μου είναι να δημιουργηθεί ένα καθεστώς έτσι ώστε οι δοσοληψίες των αγροτών με τους εμπόρους να γίνονται με διαφανείς και αυστηρές διαδικασίες. Όταν π.χ μαζεύει το πορτοκάλι στο ζύγι να είναι και ένας τρίτος που να πιστοποιεί έτσι ώστε να μην υπάρχουν παρανομίες και το κράτος να φορολογεί τον έμπορο κανονικά. Η «φύρα» των προϊόντων διακινείτε στο εμπόριο παράνομα κερδίζοντας οι έμποροι και χάνοντας ο αγρότης.

Το κράτος θα πρέπει να προμαντέψει τον αγρότη έτσι ώστε να μείνει στη γη του.

Scroll to Top