Με αφορμή τα 25 χρόνια του Πελίτι θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές πολύ ωραίες ιστορίες από αυτό το υπέροχο ταξίδι. Οι ιστορίες δεν αφορούν απαραίτητα σπόρους.
Το 1995 ζούσα στο Δασωτό Κ. Νευροκοπίου, σε ένα σπίτι που μου είχε παραχωρήσει ένας κάτοικος του χωριού. Στο σπίτι δεν είχα ηλεκτρικό ρεύμα. Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι είχα φτιάξει ένα ξύλινο πάτωμα με παλιά ξύλα, για να γλιτώσω από την υγρασία που είχε το τσιμεντένιο πάτωμα. Πάνω σε αυτά είχα βάλει παλέτες, πιάνοντας όλο τον τοίχο και σχηματίζοντας ένα Π. Πάνω στις παλέτες είχα βάλει στρώματα που μου έδωσαν διάφοροι φίλοι, πάνω στα στρώματα υπήρχαν πολλά μαξιλάρια. Ό,τι είχα στο σπίτι, όλα ήταν μαζέματα και δωρεές από φίλους. Το σπίτι ήταν, όμως, πάντα περιποιημένο και πολύ ζεστό, οι τοίχοι του ήταν βαμμένοι με ένα ζεστό μπλε χρώμα. Όποιος ερχόταν στο σπίτι χαλάρωνε από τον τρόπο που ήταν στρωμένο και διαμορφωμένο.
Κάποια στιγμή ένας φίλος μού είπε ότι η μητέρα του έβγαλε μια παλιά ντουλάπα, για να την πετάξει, και με ρώτησε αν την ήθελα. Του απάντησα «ναι». Μετά από μια μέρα η ντουλάπα ήταν στο σπίτι, μια παλιά ντουλάπα που για μένα ήταν πολύ χρήσιμη, το δεύτερο έπιπλο στο σπίτι.
Όταν φέραμε την ντουλάπα, ήταν απόγευμα. Έτσι, την αφήσαμε μέσα στο σπίτι, μια που δεν είχα φως.
Την επόμενη μέρα το πρωί την μετακίνησα μόνος μου δεξιά – αριστερά, μπρος – πίσω και, αφού βρήκα το μέρος που θα την άφηνα, την άνοιξα, για να την καθαρίσω. Ανοίγοντας την πόρτα είδα κάτι που γυάλιζε. Ήταν μια χρυσή λίρα!!!
Το βράδυ πήγα στο σπίτι κάποιων φίλων, τους έδειξα τη λίρα και τους είπα την ιστορία, πώς τη βρήκα. Όλοι μου επιβεβαίωσαν ότι ήταν μια χρυσή λίρα. Ένας από τους παραβρισκόμενους μου πρότεινε να την αγοράσει. Του είπα ότι θα την επιστρέψω στους ανθρώπους που μου δώρισαν την ντουλάπα. Η οικογένεια που μου δώρισε την ντουλάπα ήταν μια από τις οικογένειες που με φρόντιζαν, οπότε ο χρυσός για μένα ήταν αυτή τους η προσφορά.
Την επομένη, πήγα στο σπίτι των φίλων μου και τους επέστρεψα τη χρυσή λίρα. Δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες, απλά τους εξήγησα πώς και πού τη βρήκα, έδωσα τη λίρα και έφυγα.
Μετά από μια μέρα ήρθε ο φίλος που μου έφερε την ντουλάπα. Μου είπε τα εξής: η λύρα αυτή χάθηκε από το σπίτι τους, όταν ήταν πολύ μικρά παιδιά, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Η μητέρα τους θεωρούσε όλα αυτά τα χρόνια ότι τη λίρα την πήραν τα παιδιά και πήγαν και πήραν κάποιες καραμέλες από τον μπακάλη και ότι ο μπακάλης πήρε τη λίρα χωρίς να πει τίποτα. Η μητέρα τους όλα αυτά τα χρόνια ήταν θυμωμένη με τον τότε μπακάλη θεωρώντας τον κλέφτη αλλά και με τα παιδιά που πήραν τη λίρα.
Μέσα από την ανακάλυψη της χρυσής λίρας λύθηκε μια παρεξήγηση που κρατούσε τριάντα χρόνια κοντά.
Μια χρυσή λίρα έλυσε μια παρεξήγηση τριάντα χρόνων.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους κατοίκους του Δασωτού για την αγάπη τους και ιδιαίτερα τον μπαρμπα – Λευτέρη και την κ. Μαρία.
Κείμενο: Παναγιώτης Σαϊνατούδης.
Επιμέλεια: Κική Κιτοπούλου.
Φωτογραφία: Petros Sain. Επίσκεψη στο Δασωτό Ιούλιος 2019.