Όπως έγραφα και στις ιστορίες γύρω από τη φωτιά έχω ζήση πολλά πράγματα στη ζωή μου και πολλές καταστάσεις που σήμερα λέω πως ο θεός με φύλαξε.
Θα μπορούσα να είχα βρεθεί πεταμένος σε κάποιο χαντάκι.
Υπάρχει ένα σημείο μέσα μου που με έχει βοηθήσει παρά πολύ. Αυτό είναι η καρδιά μου.
Έχω τύχει να συναντήσω ανθρώπους ή τόπους, που δεν τους γνώριζα και η καρδιά μου χτυπούσε πολύ έντονα για να τους συναντήσω.
Υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που η καρδιά μου χτυπούσε πολύ έντονα για να απομακρυνθώ από κοντά τους.
Το 1984, δεκαπέντε χρονών, μαζί με το φίλο μου τον Τζήμα, πήγαμε στο Άγιο Όρος. Στο πρώτο μοναστήρι που πήγαμε μας άρεσε πολύ και ζητήσαμε να μείνουμε ένα βράδυ ακόμη. Το μεσημέρι είχαν φύγει όλοι οι επισκέπτες και ήμασταν οι δύο μας και ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε. Ως που ήρθαν δυο επισκέπτες, όπου έκαναν τόσο φασαρία που μας ξύπνησαν. Ταράχτηκα πολύ από την παρουσία τους. Την επόμενη, ο φίλος μου ήταν άρρωστος, επίσης και ο ένας από τους δύο νέους επισκέπτες. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε παρέα εγώ και ο Χρήστος ο ένας από τους νέους επισκέπτες. Επισκεφτήκαμε ένας καταρράκτη κοντά στο μοναστήρι και το δάσος. Ήταν η πρώτη φορά που χτυπούσε η καρδιά μου πολύ έντονα. Ο Χρήστος με βοήθησε τότε, να βγω από ένα τούνελ.
Μετά από χρόνια ήμασταν ξανά με τον Τζήμα στην Κρήτη, σε διακοπές σε ένα ξενοδοχείο με εισιτήρια κοινωνικού τουρισμού. Εκεί ήταν και κάποια παρέα δυο κοριτσιών και ενός αγοριού, όλοι τους άτομα με αναπηρία όπως μάθαμε αργότερα. Η μια κοπέλα ήταν η Στέλλα σε καροτσάκι, όποτε την έβλεπα χτυπούσε η καρδιά μου. Τελικά γνωριστήκαμε με τη Στέλλα και τους φίλους της, η γνωριμία αυτή μου άλλαξε όλη την αντίληψη για τη ζωή. Η Στέλλα πέθανε μετά από χρόνια από τροφική δηλητηρίαση από την τούρτα του γάμου της. Η Στέλλα είναι ένα σύμβολο για μένα για τη ζωή και τον αγώνα για ζωή. Έμεινε τετραπληγική από εμβόλιο στην ηλικία των δυο χρονών. Δεν κουνούσε χέρια και πόδια, αν ο λαιμός της έπεφτε προς τα πίσω δεν μπορούσε να τον σηκώσει μόνη της, έπρεπε να το σηκώσει κάποιος άλλος. Η Στέλλα με όλες αυτές τις δυσκολίες ήταν τόσο αισιόδοξη και χαρούμενη, είχε όρεξη για τη ζωή, για μένα είναι ένα σύμβολο. Όταν μου φαίνετε κάτι δύσκολο φέρνω τη Στέλλα στο μυαλό μου.
Όταν ζούσα στο Δασωτό η καρδιά μου χτύπησε για πρώτη φορά και για έναν άνθρωπο ως κίνδυνο. Ήταν πολύ έντονο το συναίσθημα, όταν αυτός ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από το σπίτι μου, χαλάρωσε η καρδιά μου. Στα εξωτερικά χαρακτηριστικά αυτού του ανθρώπου, δεν υπήρχε κάποιο σημάδι κίνδυνου, η καρδιά μου όμως δεν συμφωνούσε με την παρουσία του στο χώρο μου. Την περίοδο που έζησα στο Δασωτό (1992-1998) πολλές φορές η καρδιά μου με προειδοποιούσε για κάτι. Αυτή η περίοδος είναι και το πρώτο «σχολείο» μου, όπου άφησα την ασφάλεια της οικογένειες και ξεκίνησα να ζήσω χωρίς χρήματα σε έναν «ξένο» τόπο.
Το 1999 όταν πέρασα από το Σουμάκ, στα πομάκικα χωριά της Ροδόπης, η καρδιά μου χτυπούσε παρά πολύ έντονα. Μέσα σε τρις εβδομάδες είχα μετακομίσει στο Σουμάκ.
Η καρδιά μας είναι ένας πολύ καλός σύμβουλος για το τι θα πρέπει να κάνουμε και τι όχι. Το 1999 ήμουν ένας από τους ανθρώπους που πίστευε ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου, μάζευα τρόφιμα, έκρυβα σπόρους σε σπηλιές στο Πάικο, μιλούσα σε άλλους ανθρώπους να προετοιμαστούν, μπορώ να πω ότι τρομοκράτησα κάποιους ανθρώπους.
Ως που μια μέρα ήρθε ένας άνθρωπος στο σπίτι που ζούσα στην Κάρπη. Στο τέλος της κουβέντας μας συνειδητοποίησα ότι αν έχουμε να κάνουμε κάτι είναι να μάθουμε να ακούμε την εσωτερική μας φωνή. Ναι, να μαζέψουμε κάποια λίγα τρόφιμα για τον πανικό των πρώτων ημερών. Όλα αυτά όμως μπορεί να καταστραφούν πολύ εύκολα. Η εσωτερική μας φωνή όμως μπορεί να μας καθοδηγήσει που υπάρχει νερό, τροφή, ασφάλεια.
Όταν όλα εξωτερικά καταρρέουν αυτή η μικρή φωνούλα μέσα μας μπορεί να μας ζεστάνει, να μας φωτίσει, να μας θρέψει. Ας τη δυναμώσουμε ροτόντας την τι να κάνουμε. Ας τη δυναμώσουμε ακολουθώντας την.
Ακολουθείς πάντα Παναγιώτη αυτή τη φωνούλα μέσα σου; Όχι, είμαι και εγώ όπως όλοι μας, σε έναν δρόμο.
Για τις ιδιαιτέρες ώρες που ζούμε, για το φόβο του πολέμου, των πυρηνικών, της ενεργείας, της επιβίωσης.
Ας ζητήσουμε από τη μικρή φωνούλα μέσα μας να μας καθοδηγήσει.
Στο χέρι μας είναι.
Καλό δρόμο.
