Σήμερα είναι η Κυριακή της συγχωρήσεως. Στα χρόνια των γονιών μας, σαν σήμερα το απόγευμα όλοι οι συγγενείς πήγαιναν στο σπίτι του παππού. Εκεί ζητούσαν συγχώρεση από τον γεροντότερο και μετά ο ένας από τον άλλο και φιλούσε ο ένας το χέρι του άλλου. Σαν σήμερα οι Σαρακατσάνοι άφηναν τα ζώα και κατέβαιναν στα καλύβια, για να συγχωρεθούν. Ήταν η μόνη μέρα που άφηναν τα ζώα. Μετά έστρωναν κοινό τραπέζι και έτρωγαν όλοι μαζί.
Από τη Δευτέρα ξεκινούσε η νηστεία για το Πάσχα, η κάθαρση του σώματος για να φτάσει στην Ανάσταση.
Πριν χρόνια είδα τη ζωή μιας μάνας που συγχώρεσε το δολοφόνο του γιου της και τον δέχτηκε στο σπίτι της.
Όταν συγχωρούμε δε σημαίνει ότι αποδεχόμαστε την πράξη ή τα λόγια που μας πλήγωσαν. Με τη συγχώρεσε αποδεσμευόμαστε από ένα τραυματικό γεγονός και το πρόσωπο που μας πλήγωσε. Με αυτό τον τρόπο δεν κουβαλάμε το γεγονός συνέχεια μπροστά μας αλλά ζούμε στο παρόν και στο εδώ και τώρα.
Δεν είναι εύκολο να συγχωρήσουμε, εξαρτάτε πάντα και από το γεγονός, το άτομο που πράττει την πράξη, από τη δική μας στάση κ.λ.π.
Αξίζει τον κόπο όμως να συγχωρέσουμε, για να μπορέσουμε να αποδεσμευτούμε από το γεγονός και την κατάσταση και να ζήσουμε θεραπευμένοι.
Ζητάω τη συγχώρεση σας αν είπα ή αν έκανα κάτι που μπορεί να σας πλήγωσε.
Καλή Σαρακοστή.
