Ο Απρίλιος έχει προχωρήσει αρκετά, παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή η άνοιξη είναι εδώ.
Τα λουλούδια ανθίζουν, τα πουλιά τραγουδάνε, τα χόρτα φουντώνουν και τα άγρια σπαράγγια έχουν την τιμητική τους.
Ο βασιλιάς στα άγρια χόρτα είναι το άγριο σπαράγγι. Τα σπαράγγια είναι γνωστά από την αρχαιότητα.
«Σύμφωνα με τον Έλμουτ Μπάουμαν, στο: Η Ελληνική χλωρίδα στο μύθο, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, [Εκδόσεις Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσεως, 1993], το άγριο σπαράγγι το θεωρούσαν διακοσμητικό φυτό και ήταν αφιερωμένο στην Αφροδίτη. Οι Βοιωτοί στόλιζαν τις νύφες στους γάμους με κλαδιά σπαραγγιού. Ήταν σύμβολα γονιμότητας».
Οι Ρωμαίοι θεωρούσαν τα σπαράγγια φαγητό πολυτελείας.
Όταν πάμε στη φύση για να μαζέψουμε άγρια χόρτα και βότανα, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Να σεβόμαστε το χώρο στον οποίο πηγαίνουμε.
Να μαζεύουμε με σεβασμό
Να ζητάμε την άδεια από το φυτό για να το κόψουμε.
Να σκεφτόμαστε να αφήσουμε φυτά για να κάνουν σπόρο.
Να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε μόνο εμείς που θέλουμε να μαζέψουμε άγρια χόρτα και φυτά.
Σπαράγγια: Πρόκειται για ένα χαμηλό θάμνο που αντί για φύλλα έχει αγκάθια. Οι βλαστοί του βγαίνουν απ’ ευθείας από το χώμα. Ο βλαστός είναι ψηλός, όρθιος, αγέρωχος. Η γεύση του είναι φίνα, ιδιαίτερη. Αυτά τα χαρακτηριστικά δικαιολογούν τον τίτλο του αριστοκράτη.
Μαγειρεύονται γρήγορα και απλά: σε μια κατσαρόλα βράζουμε νερό στο οποίο έχουμε ρίξει αλάτι. Όταν βράσει βάζουμε τα πλυμένα βλαστάρια και τα αφήνουμε για βράσιμο μόνο μερικά λεπτά. Λιώνουν αν τα αφήσουμε περισσότερο. Τα σερβίρουμε με λάδι και ξύδι ή λεμόνι, κατά προτίμηση. Το ζουμί που περισσεύει μπορούμε να το πιούμε χλιαρό με την προσθήκη πάλι λεμονιού ή ξυδιού. Είναι εξαιρετικό και ευεργετικό.
Αν έχουμε μαζέψει αρκετά, μπορούμε να κάνουμε και ομελέτα με τα σπαράγγια. Τηγανίζουμε πρώτα ελαφρά τα βλαστάρια και μετά χτυπάμε δυο φρέσκα αυγά και τα ρίχνουμε πάνω στα σπαράγγια προσθέτοντας λίγο αλάτι και πιπέρι.
Φωτογραφία: Νίκος Αϊβαζίδης
