Εδώ και μέρες ήμασταν σε μετακόμιση, ένα πακετάκι περιφέρονταν δεξιά και αριστερά. Εχθές το βράδυ ήρθε η ώρα να το ανοίξω.
Εντυποσιαστικά ένας θησαυρός υπήρχε μέσα. Με πολύ τάξη και μεράκι ένας φίλος μας έστειλε μια σειρά από σπόρους από παραδοσιακές ποικιλίες.
Σπόρους που καλλιέργησε ο ίδιος και σπόρους που βρήκε από φίλους του.
Όλα δώρα από τους προγόνους μας, για μας και για τις επόμενες γενιές.
Πολλές φορές έχω νιώσει μια ιδιαίτερη συγκίνηση και ευθύνη όταν κάποιος μου δίνει σπόρους και μου λέει ότι «αυτοί είναι τελευταίοι μου σπόροι, δεν θα τους καλλιεργήσω ξανά».
Έτυχε να πάω να συναντήσω ανθρώπους για να μου δώσουν σπόρους και έτυχα στην κηδεία τους.
Οι σπόροι είναι κάτι ζωντανό για να μπορέσουν να συνεχίσουν να υπάρχουν θα πρέπει να συνεχίσουν να καλλιεργούνται.
Από την ώρα που σπάει η συνέχεια της αλυσίδας για ένα, δύο, τρία ή πέντε χρόνια είναι δύσκολο να ξεκινήσουμε ξανά από εκεί που ήμασταν. Αν χαθεί μια γενιά ανθρώπων τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε στα χρόνια μας οι σπόροι είναι πιο πολύτιμοι.
Τα lockdown προξενούν οικονομική κατάρρευση της κοινωνίας που θα φέρουν και μια κοινωνική κατάρρευση με όποιες συνέπιες μπορούμε να φανταστούμε.
Τώρα που έχουμε ακόμη χρόνο, ας ακούσουμε τις φωνές των προγόνων μας και ας κρατήσουμε τα δώρα τους ως κόρη οφθαλμού.
Οι αλλαγές είναι ραγδαίες, δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.
Κράτα αυτούς τους σπόρους γέρασα πια
Μου τις είχε δώσει η μητέρα μου
Μ’ αυτούς ανάστησα τα παιδιά μου
Τώρα είναι σειρά σου, αγαπημένε μου, να τους φροντίσεις.
Ευχαριστούμε όλους τους φίλους καλλιεργητές που μας στέλνουν σπόρους για να στηρίξουμε τις αποστολές των σπόρων.
Στη φωτογραφία είναι η γιαγιά μου, Ευγενία Τσιγκράκη από την Κουμαριά Σερρών.
Η φωτογραφία ήταν εξώφυλλο στο ημερολόγιο του Πελίτι το 1999.