Όταν ήμουν μικρός, πριν τα δέκα μου, ήμουν στην αυλή του πατρικού μου, στη Βαμβακούσα Σερρών. Άκουσα στο ραδιόφωνο, ένα παραμύθι, για έναν κύριο που αλληλογραφούσε. Αυτό το παραμύθι μου άλλαξε τη ζωή.
Σε όλο το διάστημα της εφηβείας μου αλληλογραφούσα με άλλα παιδιά από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο ταχυδρόμος με φώναζε «γραμματοΣαϊνατούδη» κάθε μέρα είχα τουλάχιστον ένα γράμμα.
Όταν ξεκίνησα το Πελίτι, όλη αυτή η εμπειρία και η αγάπη για την αλληλογραφία συνεχίστηκε μέσα από το Πελίτι. Έτσι όπου και να ήμουν συνέχισα να αλληλογραφώ με ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, στέλνοντας σπόρους ή επιστολές. Αυτό γίνεται ως και σήμερα. Απλά σήμερα υπάρχει ομάδα εθελοντών που απαντάει την αλληλογραφία του Πελίτι, γιατί δεχόμαστε πολλές χιλιάδες γράμματα κάθε χρόνο.
Στο Δασωτό όπου και ξεκίνησα το Πελίτι, το πρώτο μου μέλημα ήταν να πάω στο ταχυδρομείο στο Κ. Νευροκόπι. Η απόσταση είναι κοντά στα 6 χιλιόμετρα και την έκανα με τα πόδια και με το ότο στοπ.
Όταν μετέφερα το Πελίτι στη Θεσσαλονίκη, για ένα χρόνο συνέχισα την ίδια διαδικασία με την αλληλογραφία.
Το 1998 μετέφερα την έδρα του Πελίτι στην Κάρπη του Νομού Κιλκίς και εκεί συνέχισα το ίδιο. Κάθε πρωί να πάω στο ταχυδρομείο στη Γουμένισσα και εκεί με τα πόδια και με ότο στοπ.
Το 1999 εγκαταστάθηκα στα Πομάκικα χωριά του νομού Ροδόπης στο Σουμάκ.
Αφού τακτοποιήθηκα στο Σουμάκ, ξεκίνησα μια μέρα να πάω στο κοντινότερο ταχυδρομικό γραφείο, που είναι στις Σάπες του νομού Ροδόπης.
Θα σας περιγράψω εδώ πως ήταν περίπου μια μέρα που ήθελα να πάω στις Σάπες που ήταν το κοντινότερο ταχυδρομικό γραφείο των ΕΛ. ΤΑ.
Για να πάω στο ταχυδρομείο, έπρεπε να: ξεκινήσω στις πέντε το πρωί, να περπατήσω με τα πόδια (δεν είχα αυτοκίνητο) κοντά στη μιάμιση ώρα για να φτάσω στον Κέχρο, όπου έφτανε η άσφαλτός και ερχόταν το λεωφορείο για να κατέβω στις Σάπες. Λόγο όμως ότι δεν είχα χρήματα συνέχιζα στην άσφαλτο να περπατάω ως που να με πάρει κάποιο αυτοκίνητο που πήγαινε στις Σάπες.
Ο ταχυδρόμος ανεβαίνει μια φορά την εβδομάδα στον Κέχρο και αφήνει εκεί την αλληλογραφία σε ένα καφενείο, για όλη την περιοχή. Η περιοχή για την οποία αναφέρονταν είναι παρά πολύ μεγάλη.
Μετά έκανα κάποιες δουλείες στις Σάπες και ξεκινούσα να ανεβώ στο Σουμάκ με τα πόδια και με όποιο αυτοκίνητο με έπαιρνε στο δρόμο. Αυτή η διαδικασία κρατούσε περίπου δώδεκα ώρες. Από τις πέντε το πρωί που ξεκινούσα από το σπίτι στο Σουμάκ επέστρεφα στις πέντε το απόγευμα.!!!
Αυτός ήταν ένας λόγος που αποφάσισα κάποια στιγμή να φύγω από το Σουμάκ. Δεν ήθελα να ζω απομονωμένος και κριμένος από τον κόσμο.
Αυτή η εμπειρία, το να περπατάω μόνος μέσα στη νύχτα, με βοήθησε να ξεπεράσω όλους τους φόβους μου στο σκοτάδι. Αυτή την εμπειρία αργότερα την έκανα βιωματικό σεμινάριο, «νυχτερινή πορεία με σιωπή μέσα στο δάσος», με το ΚΠΕ Παρανεστίου, το σύλλογο ΙΑΣΩ και με νυχτερινές πορείες στο Πελίτι. Από αυτά τα βιωματικά σεμινάρια, έχω εκπαιδεύσει πολλούς ανθρώπους μικρούς και μεγάλους στο να περπατάμε στη νύχτα με σιωπή μόνοι μας για να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας στο σκοτάδι και να βλέπουν στο τέλος ότι μπορούμε να τα καταφέρουν.
Πριν χρόνια μου είχε πει ένας γνωστός ότι: για να μπορέσεις να ζήσεις στην επαρχία θα πρέπει να τα έχεις βρεις με τον εαυτό σου!!!
Όταν έφυγα από το Σουμάκ, πήγα και έζησα στη Βαμβακούσα νομού Σερρών, εκεί το κοντινότερο ταχυδρομείο ήταν στην πόλη των Σερρών. Εκείνη την περίοδο γινόταν στις Η. Π. Α. οι επιθέσεις με άνθρακα, με γράμματα. Οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου όταν με έβλεπαν ήταν φοβισμένοι. Ήμουν ένας ξένος και είχα ένα μεγάλο όγκο γραμμάτων.
Ένα μικρό διάστημα, λίγους μήνες, η ταχυδρομική μου διεύθυνση ήταν στην πόλη της Καβάλας. Όταν διέγραψα τη διεύθυνση από το ΕΛ. ΤΑ της Καβάλας, έστειλα και μια ευχαριστήρια επιστολή στον προϊστάμενο ευχαριστώντας τον για τις υπηρεσίες του γραφείου του. Όταν το ανάφερα αυτό σε φίλους Καβαλιώτες, μου είπαν ότι είναι απαράδεκτες οι συνθήκες των ΕΛ. ΤΑ Καβάλας, οι φίλοι μου δεν ήξεραν τι είχα γνωρίσει από συμπεριφορές και υπηρεσίες υπαλλήλων των ΕΛ. ΤΑ.
Το Νοέμβριο του 2002 πήγα στο ΕΛ. ΤΑ Παρανεστίου και είπα στον προϊστάμενο ποιος είμαι και ότι έχω δηλώσει ως διεύθυνση αλληλογραφίας μου το κατάστημα τους. Από εκεί και πέρα ξεκινάει μια στενή σχέση με το ΕΛ. ΤΑ Παρανεστίου. Το 2012 είναι η αλληλογραφία του Πελίτι που έσωσε το κατάστημα από το κλείσιμο του
Το 2014, μεταφέρω την διεύθυνση αλληλογραφίας του Πελίτι στα ΕΛ. ΤΑ της Δράμας και το 2019 επιστρέφω ως διεύθυνση αλληλογραφίας το Μεσοχώρι Παρανεστίου. Το Μάρτιο του 2020, το ΕΛ.ΤΑ Παρανεστίου περιορίζει τις ώρες λειτουργίας του, σε τρις ώρες την εβδομάδα!!!
Τώρα που υπάρχει και η απαγόρευση της μετακίνησης, (Απίλιος 2020) τα γράμματα περιμένουν στο ΕΛ. ΤΑ Παρανεστίου και εμείς προσπαθούμε να βρούμε τρόπους πώς να συνεχίσουμε τη δουλεία μας με την αποστολή των σπόρων, σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα και όχι μόνο.
Πριν χρόνια είδα ένα ντοκιμαντέρ, που παρουσίαζε το έργο ενός ταχυδρόμου στα Πομακοχώρια του νομού Ροδόπης, στην περιοχή της Οργάνης. Δεν ξέρω αν μπόρεσαν οι τηλεθεατές να καταλάβουν το έργο που προσφέρει αυτός ο άνθρωπος στην τοπική κοινωνία. Προσωπικά ένιωθα πολύ καλά, τι περιέγραφε το βίντεο. Όπως όταν πέρασα για πρώτη φορά από το Σουμάκ αλλά και μετά που ζούσα εκεί, έλεγα: δεν μπορεί να καταλάβει ένας μέσος Έλληνας τις συνθήκες ζωής αυτόν των ανθρώπων.
Φωτογραφία του 2000, στο Σουμάκ Ροδόπης, πηγαίνοντας στο ταχυδρομείο με τα πόδια.