Το 1999 είχα εγκατασταθεί στο Σουμάκ στα πομάκικα χωριά της Ροδόπης, εκεί μέσα στα άλλα πράγματα που έμαθα από τους Πομάκους είναι ότι γνώρισα και τις Σουρβιές.
Οι σουρβιές μου ήταν τελείως άγνωστες κάποια στιγμή είδα κάτω από ένα δέντρο ένα ταψί και να είναι μαζεμένοι οι μικροί καρποί του, που έμοιαζαν σαν μικρά αχλάδια ή μικρά μήλα.
Οι Πομάκοι μαζεύουν τα σούρβα αυτή την εποχή τέλη Οκτωβρίου, τα αφήνουν μέσα σε ταψιά για να ωριμάσουν τελείως και μετά τα τρώνε ωμά ή μέσα σε κομπόστες.
Τα σούρβα πριν ωριμάσουν έχουν στυφή γεύση, είναι έτοιμα για συλλογή αργά το φθινόπωρο όταν αποκτήσουν καφέ χρώμα, συνήθως συλλέγονται άγουροι και αφήνονται να ωριμάσουν σε θερμοκρασία δωματίου για 1-3 εβδομάδες.
Τα σούρβα χρησιμοποιούνται σε μαρμελάδες, σε γλυκά, σε χυμούς και σε μπράντι, ενώ σε κάποιες χώρες παρασκευάζεται ένα είδος μηλίτη.
Καλλιέργεια
Η Sorbus domestica είναι ανθεκτική στις χαμηλές θερμοκρασίες και στα ορεινά κλίματα. Για την καλλιέργεια της χρειάζονται έδαφος με καλή αποστράγγιση και προσήλιο ή ελαφρά σκιαζόμενο μέρος. Φυτεύονται στην οριστική τους θέση το φθινόπωρο ή την άνοιξη.
Πολλαπλασιασμός
Ο πολλαπλασιασμός γίνεται κυρίως με παραφυάδες αλλά γίνεται και με σπόρους που περιέχονται μέσα στους καρπούς. Η σπορά γίνεται τον Οκτώβριο, σε κασόνι ψυχρού υποστρώματος ή στο ύπαιθρο, σε γαβάθες που περιέχουν ένα μείγμα κατάλληλο για σπόρους. Μετά από ένα χρόνο, τον Οκτώβριο, τα νεαρά φυτά μεταφυτεύονται σε φυτώριο, όπου καλλιεργούνται για 2-4 χρόνια και μετά φυτεύονται στην οριστική τους θέση.
Φωτογραφία: Φατμέ Μομίντσα.