Εχθές (29/9/2020) πήγα στο χωριό μου στη Βαμβακούσα Σερρών. Το σπίτι που μεγάλωσα είναι έρημο, δεν ζει κανείς πλέον στο σπίτι.
Τα δέντρα όμως του κήπου παρά το γεγονός ότι δεν τα φροντίζουμε ήταν φορτωμένα με φρούτα, μήλα, σύκα, κυδώνια και ρόδια. Κάθε δέντρο στον κήπο έχει τη δική του ιστορία.
Τις κυδωνιές της φύτεψα πριν τριάντα χρόνια, τότε είχα ξεκινήσει να καλλιεργώ τον κήπο στο χωριό.
Η μια ροδιά είναι φυτεμένη από τη μητέρα μου, την πήρε από τον πατέρα της όταν παντρεύτηκε, την έφερε στο καινούριο της σπίτι, είναι πάνω από 55 χρονών.
Την άλλη ροδιά την έφερε ο πατέρας μου από ένα ταξίδι του στο χωριό Τριανταφυλλιά.
Δυο ροδιές, δύο δέντρα δύο διαφορετικές ποικιλίες. Η ροδιά του παππού μου κάνει πολύ κόκκινα ρόδια ή ροδιά του πατέρα μου είναι πιο ροζέ αλλά πολύ γλυκά.
Μέσα στον κήπο οι τριανταφυλλιές ήταν ανθισμένες υπάρχει μια τριανταφυλλιά από τη γιαγιά μου, που είναι κοντά 70 χρόνων, μια άλλη είναι κοντά στα πενήντα χρόνια που είναι από την άλλη γιαγιά μου τη φύτεψε η μάνα μου. Αλλά και οι άλλες τριανταφυλλιές είναι κοντά στα τριάντα χρόνια στον κήπο.
Από μικρός θυμάμαι τις τριανταφυλλιές να είναι τεράστιες σε σχέση με μένα που ήμουν μικρός.
Οι άνθρωποι που φύτεψαν τα περισσότερα δέντρα έφυγαν από τη ζωή. Τα δέντρα είναι εκεί και μας τους θυμίζουν και μας προσφέρουν τους καρπούς τους.
Φυτέψτε ένα δέντρο σε ανάμνηση μιας γέννας, ενός θανάτου, ενός γάμου, μιας βάφτισης, μια ωραίας στιγμής.
Μιλήστε στα παιδιά για αυτή την ωραία στιγμή μέσα από το κέρασμα των φρούτων.
Τα δέντρα μας προσφέρουν, καρπούς, ίσκιο, δροσιά, αλλά και σύνδεση με τις ρίζες μας.
Είναι ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας μας.