Τετάρτη 17/2/2021, 7:48 π. μ. χτυπάει το τηλέφωνο, στην οθόνη ήταν μόνο αριθμός.
Κάποιος ψάχνει να βρει σπόρους, σκέφτηκα.
Όντος, στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου ήταν ένας κύριος από τον Έβρο.
Ο κ. Θ είναι από ένα χωριό του Έβρου εβδομήντα χρονών σήμερα και ψάχνει να βρει σόγια. Του είπα ότι έχω σόγια και μπορώ να του στείλω. Πέταξε από τη χαρά του. Εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια ψάχνει να βρει σόγια, «την παλιά», «έψαχνα να βρω στην Τουρκία, στον Πόντο, θεωρούσα ότι εκεί θα είχαν…»
- Εμένα πως με βρήκες, τον ρώτησα.
- Ένας αστυνόμος από την περιοχή της Γουμένισας μου είπε για σένα και μου έδωσε το τηλέφωνο σου.
- Ποια περίοδο καλλιεργούσατε σόγια στο χωριό σας;
- Τη δεκαετία του 1960 και ως το 1980 καλλιεργούσαμε τη δική μας σόγια, δεν έδινε πολλά κιλά.
- Για πιο λόγο την καλλιεργούσατε;
- Την είχαμε για δεύτερη καλλιέργεια μέσα στις καλαμιές, αφού μαζεύαμε τα σιτάρια. Ταΐζαμε τις κότες, την έβαζαν οι γυναίκες και στο φαγητό μας.
Έναν ακόμη σπόρο που ψάχνει να βρει ο κ. Θ. είναι το Ζαχαροκάλαμο. Επίσης έχουμε και θα του στείλουμε.
«Το ζαχαροκάλαμο το καλλιεργούσαν όλοι στο χωριό. Δεν υπήρχε χωράφι που να μην είχε μια σποριά ζαχαροκάλαμο. Έκαναν τα ρετσέλια. Το ζαχαροκάλαμο σταμάτησαν να το καλλιεργούν το 1970». Να συμπληρώσω ότι τότε ήταν και το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη Γερμανία που ερήμωσε η Ελληνική ύπαιθρος.
- Η σποριά τη είναι;
- Έτσι μετρούσαν παλιά τα χωράφια. Είναι πέντε βήματα πλάτος και μήκος όσο το χωράφι.
- Γιατί ψάχνεις τη Σόγια;
- Αυτό ήταν το παιδικό μου βίωμα, το βίωμα σε ακολουθεί όλα τα χρόνια, γι’ αυτό ψάχνω τη σόγια.
Το Πελίτι από το 2017 κάνει ένα συστηματικό έργο στην αναβίωση παλιών παραδοσιακών ποικιλιών σόγιας. Φέτος το φθινόπωρο, θα έχουμε τη χαρά αν όλα πάνε καλά να μπορούμε να δώσουμε σπόρους σόγιας σε μικρή ποσότητα.
Για να γίνει βίωμα και σε άλλους ανθρώπους η παραδοσιακή ποικιλία σόγιας.
Ευχαριστούμε όλους τους καλλιεργητές που μας βοηθάνε σε αυτό το μεγάλο έργο.