Από δεκαπέντε χρονών είχα ξεκινήσει να ταξιδεύω με ώτο στοπ, τα ταξίδια για τη συλλογή των σπόρων τα έκανα με τα πόδια και ώτο στοπ. Εκείνη την περίοδο ένα πράγμα που μου άρεσε στο δρόμο, ήταν όταν έβρισκα κάποιο καρποφόρο δέντρο στην άκρη του δρόμου. Καθόμουν στη σκιά του, έτρωγα τους καρπούς του, σήκωνα και το χέρι για να κάνω και ώτο στοπ.
Είχα βρει μια βερικοκιά στη διαδρομή Σέρρες Δράμα, μια διαδρομή που την έχω κάνει εκατοντάδες φορές με τα πόδια και ώτο στοπ και πολλές φορές τύχαινε να περνάω με τα πόδια από τη βερικοκιά.
Η χαρά απερίγραπτη, μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού να βρίσκω βερίκοκα, δαμάσκηνα, μήλα, αχλάδια, ή κεράσια.
Πάντα έλεγα έναν καλό λόγο για τον άνθρωπο που έριξε το κουκούτσι σε εκείνο το σημείο.
Γι’ αυτό σας προτείνω όταν τρώτε βερίκοκα, δαμάσκηνα, αχλάδια, μήλα, κ.α φρούτα τα κουκούτσια τους να τα μαζεύετε και να τα στεγνώνετε. Όταν πάτε βόλτα με το αυτοκίνητο ρίξτε τα σε μια άκρη του δρόμου.
Υπάρχει μια πιθανότητα κάποιο να φυτρώσει και να γίνει δέντρο. Θα προσφέρει σκιά και τροφή σε περαστικούς ανθρώπους ή σε κάποιο ζώο.
Και ποιος ξέρει, θα βρεθεί κάποιος πει και μια καλή κουβέντα για σας που τα ρίξατε εκεί.