Ένας κόκκος σταριού.
Είμαι ένας κόκκος σταριού,
Κράτα με στη χούφτα σου, κλείσε τα μάτια σου,
Και άφησε με να σου διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου.
Όπως λέει και η ελληνική μυθολογία, η Θεά Δήμητρα με πρόσφερε στους προγόνους σου. Αυτή τους δίδαξε και την καλλιέργεια μου.
Από νωρίς εξαπλώθηκα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και αποτέλεσα τη βασική τροφή του ανθρώπινου είδους.
Προσαρμόστηκα σε όλα σχεδόν τα κλίματα, που ο άνθρωπος με ταξίδεψε. Πέρασα πολλές αντιξοότητες, φτωχά εδάφη, ξηρασία, δυνατούς ανέμους. Όμως πάντα κατάφερνα να επιβιώνω και να γίνομαι τροφή για τον άνθρωπο.
Τα τελευταία 50 χρόνια, ο άνθρωπος μ’ έδιωξε από τα χωράφια του, γιατί όπως ισχυρίζεται δε δίνω μεγάλες παραγωγές και δε φέρνω πολλά χρήματα στο σπιτικό του. Με εκτόπισε σε πολύ άγονες και απομακρυσμένες περιοχές. Με καλλιεργούν πλέον μόνο μερικοί ηλικιωμένοι φίλοι μου, που ξέρουν να εκτιμούν τις αξίες μου.
Κάποια άλλα αδέλφια μου, βρίσκονται πλέον, μόνο σε κρύες Τράπεζες Γενετικού Υλικού. Τη θέση μου πήραν υβρίδια που είναι καρπός διασταύρωσης πολλών ποικιλιών.
Την πρώτη χρονιά του δίνουν μεγάλη παραγωγή, μετά από δύο με τρία χρόνια δεν παίρνει ούτε τον σπόρο που σπέρνει. Οι καλλιεργητές έπαψαν πλέον να κρατούν το δικό τους σπόρο. Αγοράζουν από τις πολυεθνικές εταιρείες. Έτσι δεν είναι ελεύθεροι. Είναι πλέον υποχείρια των πολυεθνικών. Για να δώσουν τα υβρίδια τις μεγάλες αποδόσεις, πρέπει ο αγρότης να κοπιάσει πολύ. Να δουλέψει καλά τη γη, να τη φαρμακώσει, να τη λιπάνει με χημικά. Ακόμη θα πρέπει να τραβήξει από πολύ βαθιές γεωτρήσεις νερό για να ποτίσει τα φυτά.
Η ανταμοιβή του είναι η μεγάλη παραγωγή με τη χαμηλή τιμή πώλησης, με δηλητηριασμένους καρπούς, που μπορεί να καταλήξουν στη χωματερή.
Ο άνθρωπος στην αναζήτηση του χρήματος και της ευκολίας, εγκατέλειψε τις ντόπιες ποικιλίες που είναι δώρα του Θεού και καλλιεργεί υβρίδια, που είναι καρπός της φτωχής γνώσης του ανθρώπου.
Ενώ ξεπέρασα όλες τις καιρικές αντιξοότητες, σκόνταψα στην απληστία του ανθρώπου. Εκεί που κάποτε φύτρωναν χιλιάδες ποικιλίες φυτών, τώρα δε φυτρώνουν παρά μονάχα ελάχιστες.
Ο άνθρωπος μέρα με την ημέρα γίνεται πιο φτωχός, κόβοντας το νήμα της ζωής του.
«Στοχάσου αν τύχει και χαθώ, μαζί μου θα χαθείς και συ, γιατί είναι δεμένη η μοίρα μου μαζί με τη δική σου».
Του Παναγιώτη Σαϊνατούδη