26 Δεκεμβρίου 2021 σήμερα, μια ωραία μέρα για ιστορίες για καλικάτζαρους, νεράιδες και ξωτικά.
Έχω έναν συνεργάτη στο Περού που έχει απίστευτη αγάπη στην Ελληνική μυθολογία. Ο πατέρας του τον μεγάλωσε μιλώντας του για την Ελληνική μυθολογία, αυτός ονόμασε το γιο του Ίκαρο και τον μεγάλωσε με την Ελληνική μυθολογία. Το όνειρο του είναι να έρθει στην Ελλάδα και να επισκεφτεί τους τόπους των μύθων που μεγάλωσε.
Αν και Έλληνας ήρθα σε επαφή με την Ελληνική μυθολογία μετά τα τριάντα μου, από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι κάποιες ιστορίες που κάναμε στο σχολείο άλλα ήταν πολύ θολά στο μυαλό μου.
Όταν ήμουν μικρός – πριν τα δέκα μου – θυμάμαι μια φορά τη γιαγιά μου την Παναγιώτα, να πετάει λουκουμάδες στα κεραμίδια του σπιτιού μας για να τους φάνε οι καλικάντζαροι.
Πριν αρκετά χρόνια ήρθε ένας εθελοντής στο Πελίτι για να βοηθήσει στο κόψιμο των χόρτων. Καθώς εξηγούσα στον νεαρό εθελοντή τις εργασίες που θα έκανε, του είπα ότι πριν ξεκινήσει να κόψει τα χόρτα, θα κάτσει σε ένα μέρος και νοητά θα χαιρετίσει τις νεράιδες, θα τις πει ποιος είναι και τι εργασίες θα κάνει. Θα πρέπει να τις εξηγήσει ότι θα κόψει τα χόρτα και θα ξεκινήσει σε λίγο, έτσι ώστε να μπορέσουν να πάνε στα δέντρα όση ώρα αυτός θα έκοβε τα χόρτα.
Ψέματα ή αλήθεια δεν ξέρω και δεν με νοιάζει πλέον. Δεν έχω δει νεράιδες, ούτε ξωτικά, ούτε πνεύματα του δάσους κ.λ.π. μου αρέσει όμως η ύπαρξη τους, μου αρέσει να πλησιάζω τα φυτά με την αντίληψη ότι εκεί κατοικεί ένα πνεύμα, που θα πρέπει να σεβαστώ.
Μου αρέσει όταν μπαίνω στον κήπο να χαιρετώ τα πνεύματα των φυτών.
Μου αρέσει να τα ζητάω να φυλάνε το κτήμα.
Τελευταία «δημιούργησα» μια περιοχή όπου είναι για τις νεράιδες. Δεν μπαίνω με μηχανήματα, δεν κόβω τίποτα. Το αφήνω όλο αυτό το μέρος γι’ αυτές.
Αυτό που κατάλαβα μεγαλώνοντας είναι ότι έχουμε μεγαλώσει όλοι μας με κάποιους «μύθους», «ιστορίες» και «γεγονότα» που τα δεχόμαστε ως αλήθεια. Όποιος άλλως «μύθος» υπάρχει για το ίδιο θέμα, είναι «παραμύθι» «φαντασία», «αιρετικός», κ.λ.π.
Με βάση τους μύθους που μεγαλώσαμε, διαμορφώσαμε τη ζωή μας και την κοινωνία στην οποία ζούμε.
Όταν πιστεύουμε ότι είμαστε «αμαρτωλοί» από την ώρα που γεννιόμαστε, θα έχουμε μια ζωή γεμάτη με ενοχές.
Όταν πιστεύουμε ότι η γυναίκα είναι κατώτερη από τον άντρα, θα συνεχίσουν οι γυναικοκτονίες.
Όταν πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος – άντρας – είναι η κορυφή της δημιουργίας, θα συνεχίσουμε να καταστρέφουμε τον πλανήτη.
Αυτό που έχουμε να κάνουμε ως ενήλικες είναι να δούμε ποίος μύθος μας ταιριάζει καλύτερα και με ποιο μύθο θέλουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Βάζοντας ξανά τις νεράιδες και τα ξωτικά στη ζωή μας άσχετα αν υπάρχουν ή όχι, βλέπουμε από μια άλλη οπτική πλευρά τη ζωή μας, τη θέση μας στη φύση, τη σχέση μας με τις άλλες μορφές ζωής (φυτά, ζώα, βουνά, ποτάμια, δέντρα, κ.α).
Αν οι πηγές γίνουν ξανά ιερές, γιατί κατοικούν εκεί τα πνεύματα του νερού, θα προσέξουμε πολύ στο πως θα διαχειριστούμε το νερό.
Αν το χώμα που πατάμε, γίνει ξανά ιερό, θα προσέξουμε πως θα μεγαλώσουμε τα φυτά μας.
Αν δεχτούμε ότι είμαστε ένα υφάδι, της δημιουργίας, θα αναπτύξουμε άλλη σχέση με τα άλλα υφάδια.
Καλή χρονιά
