«Θυμηθείτε, θυμηθείτε, θυμηθείτε…», έλεγε και ξανάλεγε, ο Ινδιάνος από το Καναδά, στη μικρή ομάδα ανθρώπων που είχαν μαζευτεί γύρω του.
Ο ινδιάνος αυτός έφτασε στην πόλη του Μεξικού λίγο πριν φτάσει και η δική μας πτήση. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν στους διοργανωτές. Όταν έφτασε και η υπόλοιπη ομάδα των Ελλήνων που ερχόταν μέσω των Η. Π. Α. ήταν πολύ θυμωμένοι. Είχαν χαθεί τα πράγματα τα τους και μιλούσαν πολύ άσχημα και με πολύ θυμό.
Ο Ινδιάνος από τον Καναδά γυρίζει στον έναν Έλληνα και του λέει, με αυστηρό ύφος: «γιατί φωνάζεις; «είδες» τα πράγματα σου να έρχονται εδώ στο αεροδρόμιο μαζί σου; Τα προστάτεψες νοητικά;»
Εντυπωσιάστηκα, αυτά που είπε με κέρδισαν και ήθελα να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν.
Είχα την μεγάλη τύχη να βρεθώ «τυχαία», σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων στο σπίτι του Ακίλα, του φύλακα της γνώσης όπου φιλοξενηθήκαμε τις πρώτες μέρες του ταξιδιού μας στο Μεξικό.
Ο ινδιάνος στην αρχή μίλησε για την ιστορία του λαού του, μας είπε μύθους και παραδώσεις από τη φυλή του. Πολλοί άνθρωποι συγκινήθηκαν, βούρκωσαν και έκλαιγαν.
Λίγο πριν το τέλος της κουβέντας του μας λέει: «θυμηθείτε, θυμηθείτε γιατί είμαστε εδώ; Δεν είναι τυχαίο που έχουμε βρεθεί σήμερα εδώ. Έχουμε βρεθεί και στο παρελθόν και έχουμε δώσει μια υπόσχεση, γι’ αυτό είμαστε εδώ.»
Μετά από λίγο φύγαμε για την Καντόνα. Τον αρχαιολογικό χώρο όπου γινόταν η 2η Συνάντηση για το Άνθισμά της Ανθρωπότητας. Ήμουν καλεσμένος στη συνάντηση, για να παρουσιάσω το Πελίτι και τις δράσεις του και να βοηθήσω ιθαγενικές κοινότητες και όχι μόνο για να φτιάξουν τράπεζες σπόρων.
Το πρώτο βράδυ στην Καντόνα στη διάρκεια του επίσημου γεύματος, είχα την τύχη να έρθει ένας ιθαγενείς που έχει στην κατοχή του ένα από τα κρυστάλλινα κρανία. Για τα κρυστάλλινα κρανεία διάβαζα όταν ήμουν πολύ μικρός. Συγκινήθηκα που είχα αυτή την τύχη. Σύμπτωση!!!
Το ταξίδι στο Μεξικό το Δεκέμβριο του 2012 ήταν μια απίστευτή εμπειρία. Από την ώρα που μου έγινε η πρόσκληση και ως την ώρα που έφτασα ξανά πίσω στο σπίτι μου στο Παρανέστι Δράμας, συνέβαιναν συγκλονιστικές “συμπτώσεις”.
Στη διάρκεια της συνάντησης είχα την τύχη να συναντήσω ιθαγενείς από πολλές περιοχές απ’ όλο τον κόσμο. Συνολικά συμμετείχαν άνθρωποι και οργανώσεις από 40 χώρες.
Γνώρισα τον Δαρίο από τη Γουατεμάλα, από τη φυλή των Μάγιας. Του πρόσφερα ένα μαύρο καλαμπόκι από την Ελλάδα. Για τους Μάγια τα καλαμπόκια είναι ιερά φυτά. Η αλλαγή στη ζωή μου ξεκίνησε από καλαμπόκια που ήρθαν από ιθαγενείς από τη Λατινική Αμερική (1991), με αφορμή τα καλαμπόκια ξεκίνησα τις εξερευνητικές αποστολές (1992). Με αφορμή τα καλαμπόκια γνώρισα τη γυναίκα μου (2002). Τα καλαμπόκια ήταν αυτά που μου άλλαξαν τη ζωή μου.
Οι διοργανωτές με τίμησαν με διάφορους τρόπους. Μου ζήτησαν να μιλήσω στα Ελληνικά στην τελετή έναρξης της συνάντησης. Με κάλεσαν σε τρις διαφορετικές τελετουργίες που έγιναν μέσα στον αρχαιολογικό χώρο.
Στο τέλος της συνάντησης είχα την τύχη να είμαι ένας από τους καλεσμένους, σε έναν γάμο που έγινε όπως γινόταν πριν την εισβολή των Ευρωπαίων στο Μεξικό.
Την τελευταία μέρα, λίγες ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο γνώρισα και τον φύλακα της γνώσης από τα νησιά του Πάσχα. Το σημαντικό που μου είπε αυτός ο άνθρωπος είναι ότι ως τον προηγούμενο φύλακα της γνώσης που ήταν η μητέρα του η γνώση δίνονταν μόνο σε ανθρώπους από τη φυλή του. Αυτός έχει την άδεια να μεταδώσει τη γνώση της φυλής του σε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο
Με βάση το ημερολόγιο των Μάγια, στις 22 Δεκεμβρίου 2012, η ανθρωπότητα μπήκε σε μια νέα περίοδο. Το παλιό μοντέλο φεύγει και ένα καλύτερο μοντέλο έρχεται. Αυτό βέβαια είπαν οι παππούδες στη συνάντηση «δεν θα γίνει έτσι απλά. Θα υπάρξει πρώτα μια δύσκολη περίοδος αναταραχών και ανατροπών».
Σήμερα 25 Απριλίου 2020 μοιράζομαι μαζί σας ιστορίες από τα 25 χρόνια του Πελίτι.
Με βάση όλα αυτά που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, τα λόγια των ιθαγενών αποκτούν νόημα.
Θυμηθείτε, θυμηθείτε, θυμηθείτε… μπορεί να μην είναι τυχαίο ότι διαβάζεται αυτό το άρθρο.
Ευχαριστώ την Ιωάννα που πρότεινε τη συμμετοχή μου στη συνάντηση και όλη την Ελληνική ομάδα που μου χάρισαν αυτή την υπέροχη εμπειρία.
