Στα τέλη του 2000 ζούσα στο Σουμάκ όπως έχω γράψει σε άλλες ιστορίες μου. Τα πράγματα όμως δεν ήταν και πολύ ρόδινα. Οι δυσκολίες είχαν αρχίσει από το καλοκαίρι.
Τότε έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο, ενός σαμάνου από τη Βολιβία. Το βιβλίο του με συνεπήρε, με βοήθησε πολύ στο να βρω λύσεις σε διάφορα θέματα. Από μικρός έχω ιδιαίτερη εκτίμηση στους Ιθαγενείς λαούς και ιδιαιτέρα της Λατινικής Αμερικής. Σκεφτόμουν να πάω στην κοινότητα τους. Δεν είχα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας και ζήτησα από μια φίλη να κάνει έναν έλεγχο για αυτό τον δάσκαλο. Τα αποτελέσματα της ερευνάς ήταν απογοητευτικά. Μου είπε ότι είναι ένας απατεώνας κ.λ.π. Εμένα το βιβλίο του πάντως με βοήθησε.
Τότε μια άλλη φίλη μου λέει: αφού θέλεις να πας στη Λατινική Αμερική, γιατί δεν πας στους Ζαπατίστας, να τους βοηθήσεις με τις γνώσεις σου. Μου άρεσε η ιδέα, και άρχισα να ψάχνω το θέμα.
Έτσι έψαξα, βρήκα επαφές στην Αθήνα με ανθρώπους που έχουν επαφή με τις κοινότητες των Ζαπατίστας στο νότιο Μεξικό. Οι άνθρωποι αυτοί μου είπαν ότι οργανώνεται μια πολύ μεγάλη πορεία από την Τσιάπα στη πόλη του Μεξικού. Τους είπα ότι δεν με πολύ ενδιαφέρει η πορεία. Είχα απογοητευτεί από τις πορείες που είχα πάρει μέρος στην Ελλάδα. Πίστευα περισσότερο στην προσωπική αλλαγή στάση ζωής, παρά στις διαμαρτυρίες.
Ένα κατάστημα στην Αθήνα με παραδοσιακά τρόφιμα και ένας φίλος από τη Θεσσαλονίκη που εκτιμούσε το έργο μου, με βοήθησαν να αγοράσω το εισιτήριο για το Μεξικό και να βρω και τα χρήματα για τις μέρες που θα έμενα εκεί.
Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που είχα βρει στη Σέρρες, που με οδήγησε στις επαφές με τους συνδέσμους των Ζαπατίστας, μου είπε: μπράβο ρε Παναγιώτη, εσύ το είπες και το έκανες.
Έτσι τον Μάρτιο του 2001 έφυγα για την Πόλη του Μεξικού. Αυτό ήταν το πρώτο μου διατλαντικό ταξίδι, τότε ήμουν 32 χρονών.
Όπως όλα τα πράγματα έτσι και σε αυτό το ταξίδι υπήρχαν πολλές ανατροπές. Ενώ έλεγα ότι δεν θα πάω στην πορεία, φτάνοντας στην πόλη του Μεξικού ξεκίνησα να πάω να βρω την πορεία. Τα κατάφερα και βρήκα το καραβάνι.
Όταν ήμουν στο Μεξικό κρατούσα καθημερινό ημερολόγιο, δυστυχώς τώρα, που δημοσιεύω για πρώτη φορά αυτή την ιστορία, δεν το έχω κοντά μου για να το συμβουλευτώ, γράφω από μνήμης.
Στην πόλη που ήταν το καραβάνι, έφτασα αργά το βράδυ. Κατάφερα να βρω τους υπόλοιπους Έλληνες που σίγουρα δεν με περίμεναν. Από την ομάδα των Ελλήνων ήξερα έναν νεαρό που τον είχα συναντήσει και στην Αθήνα και μου είχε δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για το ταξίδι.
Για μένα η ατμόσφαιρα ήταν μαγευτική. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο ως ανθρώπινη ασπίδα, για τους ιθαγενείς που ταξίδευαν για την πόλη του Μεξικού.
Οι συνθήκες διαμονής ήταν ιδιαιτέρες, αλλά για μένα που ξεκίνησα από το Σουμάκ να πάω στο Μεξικό δεν μου φάνηκαν δύσκολες. Στο Σουμάκ κοιμόμουν στο πάτωμα και στο Μεξικό κοιμόμασταν στο πάτωμα. Οι πολλές ώρες ταξίδι δεν με πείραξαν, ήταν όλα τόσο καινούρια και εντυπωσιακά που μου άρεσε πολύ.
Η Ελληνική ομάδα ήμασταν σε λεωφορείο μιας Ιταλικής ομάδας, εξάλλου ήμασταν μόνο 6 Έλληνες αν θυμάμαι καλά.
Υπήρχε ένα λεωφορείο όπου ταξίδευαν οι αρχηγοί, αυτό το λεωφορείο το φυλούσαν ομάδες ιθαγενών. Δεν μπορώ να περιγράψω το βλέμμα τους. Όταν τους είδα να κάνουν ανθρώπινες αλυσίδες γύρω από το λεωφορείο, ανατρίχιασα.
Την δεύτερη μέρα άκουσα και την πρώτη ζωντανή ομιλία από τον αρχηγό Μάρκο.
Για τους ευρωπαίους που πήγαν ως εθελοντές δεν έχω να πω τα καλύτερα λόγια.
Τα σκουπίδια μας στα λεωφορεία τα καθάριζαν φτωχοί ινδιάνοι, τα σκουπίδια μας όταν φεύγαμε από μια περιοχή, τα μάζευαν ινδιάνοι. Δεν ξέρω πόσο αλληλέγγυοι ήμασταν.
Από όπου και να περνούσε το καραβάνι, παραχωρούνταν ότι δημόσιοι χώροι υπήρχαν για να κοιμηθούμε και να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες μας. Κάθε βράδυ υπήρχε και μια εκδήλωση που δίνονταν για το καραβάνι από τις ομάδες που είχαν έρθει από διάφορες περιοχές του κόσμου.
Στο δρόμο δεν έλειπαν απειλητικές χειρονομίες και εκφράσεις προς τους ιθαγενείς και εμάς, αλλά δεν μπορούσαν να μας πειράξουν, είχαμε ευρωπαϊκό διαβατήριο. Επίσης μαζί μας ήταν και διεθνείς προσωπικότητες έτσι το καραβάνι φυλάσσονταν και από την αστυνομία για να μην πάθουν τίποτα τα διεθνή πρόσωπα, όχι ότι νοιάζονταν για τους ιθαγενείς.
Ένα πρωί στις τουαλέτες συνάντησα έναν από τους ανθρώπους με την κουκούλα. Ήταν πολύ ιδιαίτερη στιγμή. Δυστυχώς δεν μιλούσα ισπανικά για να μπορέσω να επικοινωνήσω μαζί του αλλά μιλήσαμε με τα μάτια.
Η πιο δυνατή μέρα ήταν η παραμονή πριν φτάσουμε στην πόλη του Μεξικού. Το μεσημέρι βγήκα από τον καταυλισμό που ήμασταν. Βγαίναμε με συνθηματικά, υπήρχε μεγάλος φόβος ότι μπορεί να γίνουν προβοκάτσιες ενάντια στο καραβάνι. Παντού υπήρχε κόσμος που ήρθε να δει τους Ζαπατίστας, άνθρωποι φιλικοί προς το κίνημα τους ή εχθρικοί.
Το βράδυ είδα μια απίστευτή θεατρική παράσταση από τις γυναίκες των ιθαγενικών κοινοτήτων όπου χωρίς να μιλάνε, μόνο με τα σώματα τους μας έδηξαν τη ζωή τους. Μας μίλησαν για την καλλιέργεια της γης, για την βία και τις επιθέσεις των παρά στρατιωτικών στα χωριά τους. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να μας μιλήσουν.
Το βράδυ οι σαμάνοι, έδιναν τις ευχές τους, σε όσους το ήθελαν.
Την επομένη φτάσαμε στην πόλη του Μεξικού. Όταν μπήκαμε στην πόλη του Μεξικού κοιμόμουν – ήμουν λίγο άρρωστος – ξύπνησα την ώρα που σταμάτησε το λεωφορείο και είχαμε αρχίσει να κατεβαίνουμε.
Είχαμε φτάσει στο Σόκαλο (Zocalo ) μια από τις μεγαλύτερες πλατείες στον πλανήτη. Εκεί πάνω από 100.000 άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο ήρθαν για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο κίνημα των Ζαπατίστας.
Κάναμε αλυσίδες με τα σώματα μας όπως μας είχαν πει οι συντονιστές. Η συγκίνηση ήταν πολύ μεγάλη.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια παραδοσιακή τελετή. Μετά ακλούθησε η ομιλία των αρχηγών των Ζαπατίστας και του Μάρκος.
Όταν τελειώσαμε μας πήγαν στο πανεπιστήμιο της πόλης του Μεξικού, εκεί υπήρχαν οικογένειες που έπαιρναν τους ξένους για να τους φιλοξενήσουν.
Ήρθε ένας κύριος και με ρώτησε από πού είμαι. Του είπα ότι είμαι από την Ελλάδα. Ενθουσιάστηκε, μου είπε ότι το όνομα του είναι Δελφήνος από μια περιοχή στην Ελλάδα που λένε το μέλλον, εννοούσε τους Δελφούς. Ο γιός του επίσης είχε ένα αρχαίο Ελληνικό όνομα. Να πω εδώ, ότι στη Λατινική Αμερική έχουν ιδιαίτερη αγάπη, για την αρχαία Ελλάδα, την Ελληνική μυθολογία και μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά.
Εγώ για το ταξίδι μου είχα γράψει ένα μικρό βιβλίο στα Ελληνικά και Ισπανικά με τίτλο «μιλάς με τα δέντρα». Του το πρόσφερα και όταν του είπα ότι μαζεύω παλιές ποικιλίες σπόρων προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει στο σπίτι του.
Ο ίδιος ήταν ο κηπουρός του σπιτιού και αυτός φρόντιζε το σπίτι. Η γυναίκα του ήταν αυτή που εργαζόταν και έφερνε τα χρήματα στο σπίτι. Η γυναίκα του ήταν γιατρός στο νοσοκομείο, η οποία πήρε άδεια για τρεις μέρες προκειμένου να με φιλοξενήσουν και να με ξεναγήσουν στην πόλη. Είχαν και έναν μικρό γιο όπου και αυτός δεν πήγε στο σχολείο γιατί θεώρησαν ότι είναι πιο σημαντικό να είναι μαζί μας στις βόλτες στην πόλη.
Στο σπίτι τους το νερό το έβραζαν για να το χρησιμοποιήσουν.
Ένα μικρό μπουκάλι νερό έκανε τότε 1 δολάριο. Οι ιθαγενείς εργάζονταν για δώδεκα ώρες την ημέρα για ένα δολάριο.
Εκεί έμαθα – βιωματικά – για την αρπαγή του νερού από τις εταιρίες.
Την επομένη πήγαμε ξανά στο Σόκαλο. Παρά πολλοί ιθαγενείς με τα μαντζούνια τους και τις φορεσιές τους, πρόσφεραν τις γνώσεις τους. Μια πολύ εντυπωσιακή εμπειρία.
Ένα από τα μέρη που με πήγαν οι οικοδεσπότες μου ήταν οι πυραμίδα του ήλιου και της σελήνης. Εκεί είδα πολλούς ανθρώπους να κρατάνε κρυστάλλους στα χέρια τους και να τους φορτίζουν με θετική ενέργεια. Τις προηγούμενες μέρες είχα δει και έναν σαμάνο να κάνει μια θεραπεία στη διάρκεια του ταξιδιού, μετά από μια δημόσια εκδήλωση, με χιλιάδες κόσμο.
Το ταξίδι στο Μεξικό σηματοδοτεί το τέλος της διαμονής μου στο Σουμάκ.
Είναι η αρχή για μια νέα φάση στην ζωή μου και στην ιστορία του Πελίτι.